Gospel of Mark

نص:

دعا، بخش جدا نشدنی از ایمان مسیحی بوده و هست و تو تمام بخش‌های عهد جدید میشه دید که چطور رسولان، کلیسا رو تشویق میکردن که تو دعا کردن، بیدار باشن یا تنبلی نکنن. ما مثل یهودیا، دعاهای واجب روزانه و هفتگی نداریم و اجازه داریم که مستقیم و بدون واسطه به حضور خدایی برسیم که پیش از عیسی، این اجازه وجود نداشت بخاطر گناهانمون. حتما نباید ما نیازی داشته باشیم که بخوایم دست به دعا بشیم و وقتی کارمون راه افتاد، بگیم که خیلی خوب، بیشتر از این بهت زحمت نمیدم و خودم از پس بقیه‌اش بر میام.

دعا واقعی، از قلبی بیرون میاد که عشق و محبت رو توی وابستگیش به خدا دیده و هنوز این حس و رابطه صمیمی بین اون و خدا وجود داره بدون این این دعا فقط یه وقت گذروندن بدون اینکه هیچ حسی و هیچ رابطه‌ای بین دو طرف پیش بیاد بین قلب ما و قلب خدا.

خداوند، خواسته‌هامون رو میدونه قبل از اینکه بخوایم به زبون بیاریم ولی تو دعائه که میتونیم به بعضی از خواسته‌های اون پی ببریم و اونا درک کنیم و مثل یک پدر باهاش حرف بزنیم. با بودن تو حضورشه که میتوینم تغییر کنیم یا توانش رو داشته باشیم که تو شادی یا غم، زندگیمون رو با شکرگزاری ادامه بدیم.

بالا نگه داشتن دستای موسی رو تو جنگ با عمالیقی‌ها رو به یادتون میاد؟ گاهی نیاز داریم کسایی مثل حور و هارون رو تو زندگی و دعاهامون داشته باشیم و اینقدر پافشاری و اصرار بکنیم تا پیروزی برامون بیاد. یادمه تو ایران با میسیونرهایی آشنا بودم که، گاهی چند روز به خارج شهر میرفتن، بعد برای خدمتی که توی ایران داشتن بین مسلمان‌ها و فارس‌زبان‌ها، تو روزه و دعا میموندن. اونا می‌دونستن که چقدر به این موضوع محتاجن و بدون حمایت و بدون مشورت با خداوند، امکان نداره توی ماموریت و خدمتشون پیروز بشن. اگه زندگی روحانی و رابطه شخصی ما با پدر برامون مهمه، نمیتونیم از دعا، چشم پوشی کنیم.