Book of Mark

نص:

مدتی قبل بود عیسی از شاگردا پرسیده بود که مردم فکر میکنند من چه کسی هستم و پطرس از بین شاگردان گفت که تو، مسیح، پسر خدای زنده هستی. ولی اگه میخواست این موضوع رو به مردم و رهبران قوم نشان بده، چطور این باور اشتباه رو که یهودیان تو ذهنشان نسبت به مسیح ساخته بودن رو عوض میکرد؟ این جاییه که عیسی این سوال رو میپرسه تا ذهن مردم را در مورد مسیح، آماده کنه که اون فقط یک بعد انسانی نداره.

اگه به انجیل متی فصل ۲۲، نگاه کنیم، میخونیم که فریسیان، سوال عیسی رو خیلی سریع پاسخ میدن که مسیح، پسر داووده و این درسته، ولی کامل نیست. ولی چرا و یا چطور ممکنه که اونا نتونن سوال عیسی را پاسخ بدن چون اونا سال‌ها وقتشون را برای مطالعه کتاب مقدس گذاشتن.

آیا شما هم تا حالا بهش فکر کردید که چرا با وجود این همه نبوت‌ها و پیشگویی‌های‌ عهد عتیق، یهودیان و رابی‌ها، عیسی را رد کرده باشن؟ چی فکر میکردن درباره مسیح یا الان در موردش چی فکر میکنن که هنوز خیلی هاشون عیسی رو نپذیرفتن.

ما ایمان داریم که اراده خداوند این بوده که مسیح قربانی شه تا نجات و کفاره برای ما بیاد، ولی یهودیان یا معلم‌های قوم اسرائیل جایی مثل اشعیا ۵۳ که در مورد درد و رنج منجی نوشته یا مزمور ۱۱۰ که به درباره الوهیت مسیح صحبت میکنه رو، چطور تفسیر میکنن؟

تفسیری که از این بخش‌ها میشه، گاهی خیلی تفاوت داره با چیزی که تو انجیل نوشته که مثلا امروز میخوام یکی از اون تفاسیر که مربوط به مزمور ۱۱۰ هستش، از دید یهودیان در موردش صحبت کنم.

بزارید از ترجمه قدیم بخونم که مشخص تر باشه:

یهوه به خداوند من گفت: «به ‌دست راست من بنشین تا دشمنانت را پای انداز تو سازم.»

تفسیر یهود میگه: وقتی یهوه به خداوند میگه که به دست راست من بشین، یهوه به خداوند که تو عبری آدونای اومده، خطاب میکنه که اینجا منظور داووده نه مسیح موعود. و دلیلشون هم اینه که آدونای تو تورات بجز به خداوند، ۱۳۰ بار هم به شخصی که انسان هست، اشاره میکنه که به آقا، سرور یا ارباب ترجمه شده. دلیل دیگه اینه که کتاب ۱ تواریخ ۱۶: ۷ نوشته که داوود، مزامیر را به آساف و لاویان میده تا برای پرستش‌ تو معبد از آنها استفاده کنن و لاویان تو وصف داوود میخونن که یهوه، این توانایی و قوت را به داوود داد تا بر اسرائیل سلطنت کنه و قوم‌ها را به زیر سلطه بیاورد و این تفسیریه که یهودیان امروز بهش باور دارن.

پس تو تفسیر این آیه، یهودیان اعتقاد دارن که یهوه، به آدونای که داوود هست، سلطنت را میده تا به اقوام مختلف سلطنت کنه بر خلاف چیزی که ما اعتقاد داریم که خداوند یهوه، به مسیح این اقتدار را میده

اگه تا همینجا از تفسیر یهودیان بشنویم، بنظر خیلی منطقی میاد، چون خداوند، پادشاهی قوم اسرائیل را به داوود داده بود، ولی مشکل این تفسیر از جایی شروع میشه که آیات بعد در مورد کاهن بودن این پادشاه مثل ملکیصدق که فصل ۱۴ پیدایش میخونیم، صحبت میکنه و این باعث میشه که نشه این تفسیر را پذیرفت چرا که هیچ وقت تو طول تاریخ، هیچ پادشاهی تو اسرائیل نبوده که کاهن هم بوده باشد و نه هیچ کاهنی که پادشاه هم بوده باشه.

میبینید، به راحتی تفسیری که یهودیان از این فصل از مزامیر میکنن، با چیزی که ما بهش ایمان داریم، متفاوته ولی اگه به این نکته که به کاهن بودن پادشاه نگاه کنیم، میبینیم که کدام تفسیر قابل پذیرش تره.

این یک برکت بزرگه که میشه به تفسیرهای مختلفی امروز دسترسی داشت ولی این خطر هم وجود داره که تفسیر، انسانی باشه و تمرکز به اون بتونه واقعیت کتاب مقدس رو جور دیگه‌ای نشان بده.

یکی از کانال‌های محبوب من، کانالی هست به اسم One for Israel که در مورد بشارت مسیحیت بین یهودیان اسرائیل یا اطراف جهان هست که چطور این خبر خوش، بین یهودیان در حال پخشه.

مدتی قبل داشتم یک شهادتی از یک یهودی اورتدکس میشنیدم که چطور مسیح را شناخته، که وقتی شروع به خواندن عهد جدید کرد، باورش نمیشد که عیسی یک یهودی بود یا مسیحیت، از بطن اسرائیل و یهودیت بیرون آمده. متاسفانه حتی خیلی از یهودیان بخاطر جنگ‌، سیاست یا اتفاقاتی که تو خاورمیانه یا برای ملت‌شون افتاده یا تفسیرهای این چنینی، در مورد مسیح و مسیحیت تصور اشتباهی دارن.

و این تصورات یا باورها برای ما هم که از قوم‌های دیگه به سمت مسیح اومدیم، ممکنه وجود داشته باشه.

پیام‌هایی که در مورد منجی یا مسیح موعود داده میشه، بعضی وقتا سخته که متوجه شیم که کدام قابل پذیرشه و کدام نه؟

در نهایت، میخونیم که عیسی هشدارهایی در مورد رهبران مذهبی قوم اسرائیل در پایان میده که درگیر جاه‌طلبی، ریاکاری، طمع یا چیزهای دیگه‌ای بودن که بجای اینکه رسالت و خدمتشان را با خداترسی انجام بدن، دنبال اسم و خواسته‌های هستن که میتونه مردم را به انحراف بکشونه که عیسی، وعده داوری سختی رو بهشون داده.

پس ما نیاز داریم که هوشیار باشیم که تعلیم‌های مختلف را بدانیم، کتاب مقدس رو بخونیم تا ایمانی که داریم را بشناسیم.